Διαβάζω πολλούς και ακούω περισσότερους να αναϕέρονται στις υποσχέσεις που εν είδει ανέμων έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να θεμελιώσουν δύο θέσεις: πρώτον, ότι η κοινωνική οργή που στρέϕεται εναντίον του είναι το αποτέλεσμα της επιλογής του να παραπλανήσει συνειδητά το εκλογικό σώμα, και, δεύτερον, ότι η πολιτική απομόνωσή του είναι το τίμημα της εξαπάτησης των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων, που αν και “έβαλαν πλάτη το καλοκαίρι”, σύρθηκαν εν τούτοις αργότερα σε εκλογές.
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις που εκδηλώνονται δεν είναι ομοειδείς. Άλλες είναι απολύτως αναμενόμενες, καθώς υπάρχουν επαγγελματικές ομάδες που εξωθούνται σε ασϕαλιστικό και ϕορολογικό αδιέξοδο, κι άλλες εκϕράζουν μια αντίληψη περιϕρούρησης κεκτημένων, κατανοητή ψυχολογικά, αλλά δύσκολα διατηρήσιμη σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν “έβαλαν πλάτη” το καλοκαίρι από την καλή τους την καρδιά, αλλά επειδή, όπως λένε και σήμερα, “η χώρα όδευε στα βράχια”. Στήριξαν λοιπόν τον Τσίπρα έναντι του… Λαϕαζάνη, όχι γιατί δεν έπρεπε να στηθούν οι κάλπες, αλλά επειδή η χώρα έπρεπε να παραμείνει στην τροχιά της ευρωζώνης.
Η πολιτική αϕήγηση που αποδίδει τον κοινωνικό αναβρασμό και τη μετωπική διάθεση της αντιπολίτευσης στην εξαπάτηση – “ο Τσίπρας κορόιδεψε τους πάντες”, κατά το κοινώς λεγόμενο – αποσιωπά συνειδητά μια σημαντική παράμετρο: την ευρωπαϊκή στροϕή του ΣΥΡΙΖΑ και τη “βίαιη ωρίμανσή” του (η ϕράση ανήκει στον Γιάννη Δραγασάκη), γεγονός που τον μετατόπισε ως κόμμα από ένα περιβάλλον ψευδαισθήσεων σε θέσεις μετριοπαθέστερες και ρεαλιστικές.
Όσοι εξηγούν όσα συμβαίνουν στη βάση της παραπλάνησης και της κοροϊδίας, ξεχνούν, επίσης, ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη υπήρξε μία νέα εκλογή την οποία κέρδισε, όπως και τον Γενάρη, ο Τσίπρας. Σ’αυτή την εκλογή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσήλθε υποσχόμενος ότι θα εϕαρμόσει πρόγραμμα εξόδου από το μνημόνιο, αλλά μία νέα συμϕωνία με τους δανειστές, δεσμεύσεις της οποίας αποτελούν πολλά απ’ όσα επιχειρείται να θεσμοθετηθούν στο ασϕαλιστικό ή στα ϕορολογικά.
Προϕανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη – και, εκ του εκλογικού αποτελέσματος, το κατάϕερε – ότι η λείανση των αρνητικών όψεων του τρίτου μνημονίου είναι ευχερέστερη με μια αριστερή κυβέρνηση παρά με μια κυβέρνηση των αντιπάλων του. Υπό αυτή την έννοια, είναι διαρκώς “εκτεθειμένος” έναντι όχι μόνο των εντολέων του, αλλά συνολικά της κοινωνίας, να δώσει υλική υπόσταση στη δέσμευση αυτή κι όχι απλώς ρητορική αξία.
“Εκτεθειμένοι”, ωστόσο, είναι και οι αντίπαλοί του, οι οποίοι καλούνται να συμβάλουν κατά το μερίδιο που τους αναλογεί στην προσπάθεια να περάσει η χώρα τον κάβο της αξιολόγησης και να ξεκινήσει η διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους.
Το δίλημμα, άλλωστε, δεν είναι μόνο του Τσίπρα, αλλά και του Μητσοτάκη, της Γεννηματά και του Θοδωράκη: είτε η χώρα δεν αντέχει να πάει σε νέες εκλογές, γιατί αυτό θα σημάνει εκτροχιασμό του προγράμματος και καταβύθιση της οικονομίας, είτε αντέχει και το επιχειρεί. Και τα δύο δεν γίνεται.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος
Αφήστε μια απάντηση