Αν υπάρχει κάτι που θα οργιάσει στα μέσα ενημέρωσης και ιδίως στα τηλεοπτικά παράθυρα το επόμενο χρονικό διάστημα ως το τέλος του 2014 είναι το …μάδημα της μαργαρίτας για το χρέος, αν δηλαδή είναι βιώσιμο ή όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, παρά τις αντιπαραθέσεις ειδικών και μη, την παράθεση αριθμών και επιχειρημάτων, οι πολίτες δεν πρόκειται να γίνουν σοφότεροι. Κατά τα ειωθότα κάθε ομιλητής (καθηγητής, οικονομολόγος, δημοσιογράφος, αναλυτής, πολιτικός και ότι άλλο θέλετε) θα επιστρατεύει επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης. Υπάρχουν πάμπολα υπέρ της μίας ή της άλλης.
Αλλά αλήθεια πότε μπορεί να θεωρηθεί μη βιώσιμο ένα χρέος; Εξαρτάται από το ύψος του ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος; Οχι αναγκαία, γιατί αν ίσχυε αυτό, τότε στην Ιαπωνία όπου ξεπερνά το 220% του ΑΕΠ θα ήταν ασφαλώς μη βιώσιμο. Τέτοιο δίλημμα δεν θα αντιμετωπίσει η “χώρα του ανατέλλοντος ηλίου” όσο η επίδοση στις εξαγωγές είναι αξιοσημείωτη και το ισοζύγιο θετικό.
Παραμερίζοντας το ύψος θα μπορούσαμε να πούμε πολύ απλά ότι το χρέος (μιας χώρας ή μιας επιχείρησης ή ενός νοικοκυριού) είναι βιώσιμο όταν υπάρχει η ευχέρεια εξυπηρέτησης, που σημαίνει ότι εκτός από το ύψος, πολύ σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο είναι το επιτόκιο και η διάρκειά του.
Επομένως όταν μειώνεται το επιτόκιο και αυξάνεται η διάρκεια τότε η εξυπηρέτηση καθίσταται ευχερέστερη και ένα μη βιώσιμο χρέος μπορεί να μετατραπεί σε βιώσιμο.
Εξάλλου, η μείωση του επιτοκίου μπορεί να απελευθερώσει πόρους για επενδύσεις οι οποίες μπορεί να επιταχύνουν το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ, καθιστώντας το χρέος μικρότερο και την εξυπηρέτηση ευχερέστερη.
Κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας λέγοντας πως όσο μεγαλύτερη η ανάπτυξη και όσο μικρότερο το επιτόκιο, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αποκλιμάκωση του χρέους. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον πληθωρισμό, τότε γίνεται αντιληπτό ότι το ελληνικό χρέος δεν καθίσταται βιώσιμο μόνο με ‘κούρεμα” (το οποίο θα ήταν καλοδεχούμενο και ευεργετικό), αλλά και με την επιτάχυνση της ανάπτυξης, που σημαίνει επενδύσεις, αύξηση των εξαγωγών και της εωτερικής ζήτησης.
Αν μάλιστα τα 50 δισ. που πήρε το Ταμείο Χρματοπιστωτικής Σταθερότητας μεταβιβαστούν στον EFSF, τότε προστίθεται και ένα ιδιότυπο “κούρεμα”.
Επομένως, αν η κυβέρνηση θέλει να απαλλαγεί η χώρα από το βραχνά της αμφισβήτησης αν είναι βιώσιμο ή όχι, αμφισβήτηση που θα πλανάται συνεχώς, ας προχωρήσει εκτός από τις ρυθμίσεις που θα διαπραγματευετεί με τους δανειστές και σε:
– Ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική και αποδοτική και θα ευνοούν την επενδυτική δραστηριότητα, εσωτερική και εξωτερική.
– Σε ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης μέσω φοροελαφρύνσεων και αύξηση των μισθών και των συντάξεων.
– Αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και ιδιωτικοποιήσεις.
– Σε απαλλαγή από τα 50 δισεκατομμύρια του ΤΧΣ
Το προαναφερόμενα σε συνδυασμό με την άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής που δεν δημιουργεί επιπλέον ελλείμματα, θα καταστήσουν το χρέος όχι απλώς βιώσιμο, αλλά διαρκώς μικρότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ. Είναι ο μόνος δρόμος για λύσεις καθαρές, ριζικές με διάρκεια στο χρόνο και χωρίς φόβο υποτροπής στο μέλλον.
Και να μην ξεχνάμε ότι ο παράγοντας χρέος, όπως γράφει και ο Νίκος Ευαγγελάτος στο blog του θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως στην εκλογή ή όχι Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αφήστε μια απάντηση