Κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας αν πούμε πως τελικά το πολιτικό παιχνίδι δεν εφάπτεται της ηθικής.
Προέχει το συμφέρον του κόμματος και το προσωπικό του κάθε πολιτικού. Γι΄ αυτό δεν αποτελεί παράδοξο οι πολίτες, όπως δείχνουν όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης, στην πλειοψηφία τους δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα.
Τούτων λεχθέντων θα θέταμε ένα ερώτημα που μπορεί να είναι ρητορικό, μπορεί όχι και να έχει ουσία: Πόσο ηθικό και πόσο δημοκρατικό είναι λοιπόν να τάζεις θέση στο ψηφοδέλτιο του κόμματος σε εν ενεργεία βουλευτή με την προϋπόθεση να μην ή να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιος κι΄ αν είναι ο υποψήφιος;
Υπογραμμίζουμε το όποιος κι΄ αν είναι ο υποψήφιος. Γιατί κακά τα ψέματα, στη Δημοκρατία μας από τη στιγμή που οι εξουσίες του Προέδρου είναι εντελώς αφυδατωμένες, το πρόσωπο του Προέδρου είναι αυτό που σε επίπεδο συμβολισμών δίνει νόημα και περιεχόμενο ως ύψιστη πολιτική πράξη στην εκλογή.
Αν για παράδειγμα προταθεί ο Μανώλης Γλέζος γιατί θα πρέπει αυτός να αρνηθεί την πρόταση και ο ΣΥΡΙΖΑ να μην ψηφίσει μόνο και μόνο για να γίνουν εκλογές; Η πρόταση και μόνο δεν αποτελεί έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό για μία διαφορετική προσέγγιση των πολιτικών προβλημάτων;
Αφήνοντας κατά μέρος το ρητορικό καθαρά ερώτημα για Πρόεδρο τον Μα
νώλη Γλέζο και προεκτείνοντας το αρχικό ερώτημα θα μπορούσε κάποιος πολίτης, ποιητική και όχι μόνον αδεία, να αναρωτηθεί κατά πόσο αυτή η υπόσχεση δεν αποτελεί χρηματισμό, έναν ιδιότυπο χρηματισμό, ο οποίος σε μία λογική βάση θα μπορούσε να υπολογιστεί ότι είναι ίσος με τους μισθούς μιας τετραετίας ενός βουλευτή, δηλαδή γκρόσο μόντο ανέρχεται κοντά στις 400.000 ευρώ; Βεβαίως, αν ληφθούν υπόψη και τα άλλα προνόμια των βουλευτών, τότε το τίμημα είναι πολύ υψηλότερο.
Τούτων λεχθέντων θα μπορούσε κάποιος πολίτης σε επίπεδο ηθικής να αναρωτηθεί αφού είναι κολάσιμη η εξαγορά μιας ψήφου προς 400.000 ευρώ, γιατί να μη θεωρηθεί ως εξαγορά όταν το αντίτιμο της συμφωνίας είναι υπόσχεση για επανεκλογή στις βουλευτικές εκλογές;
Δεν ξέρω, εξάλλου δεν είμαι νομικός, αν με βάση τον προηγούμενο συλλογισμό η υπόσχεση για μία θέση στα ψηφοδέλτια ενός κόμματος αν κάποιος βουλευτής δεν ή ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποτελεί μία ενέργεια ποινικά κολάσιμη ως πράξη εξαγοράς της συνείδησης. Εκ πρώτης όψεως δεν αποτελεί. Αλλά με μία διασταλτική ερμηνεία του νόμου ίσως και να ήταν. Πάντως, σίγουρα αποτελεί πράξη παραβίασης της συνταγματικής επιταγής που αναφέρεται στην κατά συνείδηση ψήφο του βουλευτή, πράξη που η κοινή ηθική του πολίτη καταδικάζει.
Πολύ λεπτό ζήτημα. Προκλητικό. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα λέγαμε πως θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ακόμα και προβοκατόρικο όταν συζητά με τις κυρίες Τζάκρη και Γιαταγάνα τη συμμετοχή τους στο ψηφοδέλτιο. Όμως, κατά βάθος είναι; Κατά την άποψη μου όχι. Γιατί από τη στιγμή που λαμβάνει χώρα μία συναλλαγή δεν έχει σημασία αν το αντίτιμο είναι χρηματικό ή μία θέση εκλόγιμη στο ψηφοδέλτιο, σημασία έχει ότι παραβιάζονται το Σύνταγμα και η πολιτική ηθική.
Βεβαίως, το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία από τη στιγμή που τάξει επανεκλογή σε ανεξάρτητους βουλευτές οι οποίοι θα ψηφίσουν θετικά για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αλλά και οι απειλές του κυρίου Καμένου για αποκεφαλισμούς και άλλα αιμοβόρα και βάρβαρα δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν στην ίδια κατηγορία όταν εκβιάζουν και προσβάλλουν τη συνείδηση του βουλευτή, ο οποίος κατά το Σύνταγμα καλείται να ψηφίσει κατά συνείδηση και όχι με βάση τις επιταγές του κομματικού μαντριού; Σε επίπεδο κοινής αλλά και πολιτικής ηθικής σίγουρα ανήκουν στην ίδια κατηγορία.
Αφήστε μια απάντηση