Από δω το πάει από κει το φέρνει ο Μακρακωμίτης πρώην Δήμαρχος Καισαριανής και αγαπημένος μου παιδικός φίλος Θανάσης… γαμώτο έχει πάντα δίκιο.
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.
Επιμέλεια: Π.Ν.
Οι «οικονομολόγοι» σχεδόν πάντα πέφτουν έξω, όμως η τέχνη, οι άνθρωποι των τεχνών και των ουσιαστικών γραμμάτων σχεδόν ποτέ.
Αν ανατρέξει κανείς στον Ελύτη «έρχεται η βαρβαρότητα», στo Μάνο Χατζηδάκη για «νέα υποδούλωση», στον Τάσο Λειβαδίτη «σε μια σχεδία από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας Ήπειρος» και πολλούς άλλους θα αρχίσει να ταρακουνιέται και να φύγει από τα ελεεινά και ψεύτικα αντίμετρα και την μιζέρια τους.
Αν ψάξετε για τραγούδια θα βρείτε άφθονα για τα εθνικά μας νομίσματα, άλλα λυπημένα άλλα χαρούμενα… αλλά όλα ανθρώπινα.
Τα πιο χαρακτηριστικό είναι ίσως του αλησμόνητου Αττίκ γραμμένο το 1939 αφιερωμένο στην απιστία της γυναίκας του «της μιας δραχμής τα γιασεμιά».
Από το «σωτήριο» έτος 2002 που άλλαξε το νόμισμα και το πιστεύω έγινε
«Πιστεύω εις ένα ευρώ Πατέρα Παντοκράτορα»
δεν είχε πέσει τουλάχιστον στην δική μου αντίληψη ούτε ένα στίχος, ούτε ένα τραγούδι για το «σωτήριο νόμισμα».
Δεν πιστεύω προσωπικά ότι είναι τυχαίο, γιατί οι άνθρωποι, και οι καλλιτέχνες μπορεί να σιωπούν για ένα διάστημα, αλλά πάντα έρχεται η απελευθέρωση από τους σύγχρονους δεσμοφύλακες των ανθρώπινων εγκεφάλων.
΄Εχουμε όμως την «Δημοκρατική Ευrοvision» να υμνεί και να δίνει βραβεία στις ορδές των φασιστών Τατάρων.
Τι να πεί άραγε ο καημένος ο Σολωμός μπροστά στο “μεγαλείο” της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας ποτισμένο με το αίμα και τον ιδρώτα εκατομμυρίων δούλων για τα παλιά και τα σύγχρονα μπουρζουάζ.
Παρατηρήστε στο χάρτη τα σύνορα των χωρών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και σκεφτείτε γιατί έχει μόνο ευθείες.
Είναι ιστορικά βέβαιο ότι δεν τις χάραξε ο Λώρενς της Αραβίας.
Ένα σάπιο σύστημα που υπήρχε στήνεται με μακάβριο τρόπο και σήμερα και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς και των ωραιότερων ονείρων.
Φλαμπουριάρικης έμπνευσης ένας εσμός όχι μόνο βουλευτών αλλά και συνεργατών, γραμματέων και συμβούλων τόσο στην Κεντρική διοίκηση όσο και στην έρμη την Αυτοδιοίκηση που για τα «έρμα τα γρόσια» που έλεγε ο Κατσαντώνης κλαψουρίζουν και δικαιολογούν τα πάντα.
Εγκλωβίζουν συμβασιούχους τάζοντας μονιμότητα αν είναι αυτοί και δεν έρθουν οι κακοί δήθεν θα έχουν ελπίδες μονιμοποίησης.
Για αυτό ανεξάρτητα από διαφορές και λάθη που μπορείτε να καταλογίσετε αναγνωρίστε σ΄ αυτούς που μείναν πιστοί στο ΟΧΙ του λαού τουλάχιστον την παλικαριά και το ήθος,
Προσωπικά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι είναι ο καιρός για να γραφτούν και ήδη γράφονται νέοι εξαιρετικοί στίχοι ανάτασης και αισιοδοξίας,
Υπάρχει βέβαια πάντα μια προϋπόθεση,
Να μην γίνουμε και να μη γίνει και ο Λαός μας οι μοιραίοι άνθρωποι που απλά θα «βλέπουν τα τρένα να περνούν».
Να μπούμε στο «τρένο της μεγάλης φυγής» προς τα μπρός με ένα πλατύ-ενωτικό-αγωνιστικό-αντιμνημονιακό Μέτωπο που θα κατευθύνεται χωρίς ταλαντεύσεις σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Πατρίδα της προκοπής
Δεν έχει καμμία απολύτως σημασία σε πιο βαγόνι θα είμαστε φτάνει να τραγουδάμε όλοι μαζί.
Αν λείψω για λίγο δεν είναι γιατί δείλιασα, θα ξεπεραστεί το μυστικό του ελέφαντα.
Αλλά να είναι σίγουροι οι δειλοί κάθε είδους ότι όταν «γυρίσω θα τους τσακίσω»
Συνοδεύω πάντα τα άρθρα μου με κάποιους στίχους.
Σας αφιερώνω τους στίχους της μικρής μου φίλης Αρριάνας γραμμένο σε ηλικία 12 ετών.
___________
Μικρός ζωγράφος του σύμπαντος
Με γαλάζιο θα ζωγραφίσω έναν ουρανό ατελείωτο,
να διευρύνει τους ορίζοντές μας στην απεραντοσύνη
Με γκρι μπογιά τα αραχνούφαντα σύννεφα,
που πάντα θα μας επισκιάζουν.
Με κίτρινη μπογιά βάφω τα χέρια μου
και χρωματίζω έναν λαμπερό ήλιο,
να φωτίζει τους εφιάλτες μας.
Με μαύρο χρώμα ταιριαστό ζωγραφίζω τις σκιές,
που ενυπάρχουν και αντικατοπτρίζουν το φόβο και τη λύπη.
Με καταπράσινη μπογιά της ελπίδας
χρωματίζω την απέραντη φύση και τα μεγαλεία της.
Με κόκκινο τη φωτιά που ζεσταίνει τους ανθρώπους
Κι΄ ύστερα θα ζωγραφίσω ένα περιστέρι της ειρήνης
ένα κλαδί ελιάς, σύμβολο της ευγενούς νίκης
το κορμό ενός γέρικου δένδρου, για στήριγμα
ένα φεγγάρι, οδηγό για τις σκοτεινές νύχτες
αστέρια, για τα μυστικά ανομολόγητα όνειρα
το χαμόγελο ενός παιδιού, για κουράγιο.
Τέλος θα σχηματίσω τον άνθρωπο,
παντοκράτορα και υπηρέτη, συγχρόνως
ανάμεσα σε γη και ουρανό, στο σύμπαν
έτσι ώστε μπορετό να γίνει η ψυχή του
με τη Δημιουργία να ενώνεται.
Κι΄έτσι απλά γίνομαι κι εγώ ζωγράφος της ζωής
προσπαθώ και γεμίζω τον καμβά μου ελπίδα και κουράγιο
με πολύχρωμα φωτεινά χρώματα
τα πινέλα μου φτερά αγγέλου με πετούν στον παράδεισο.
__________
Συνοδεύω το κείμενο με μια πρόσφατη φωτογραφία μου που ταιριάζει με τα νιάτα της Αρριάνας
Πουρναρούσα 4/5/2017
Θανάσης Μπαρτσώκας
Αφήστε μια απάντηση