Το σύνηθες επιχείρημα στις κόντρες παίκτη-προπονητή είναι το «κανείς δεν είναι υπεράνω της ομάδας». Η περίπτωση Τότι-Σπαλέτι, όμως, δεν εμπίπτει στον κανόνα, μιας και ο Τότι «είναι η ομάδα», με τον ίδιο τρόπο που αν η Ρόμα είχε πρόσωπο θα ήταν αυτό του «capitano eterno» της.
Τη σημαία, σινιόρε Σπαλέτι, την έχουμε σύμβολο. Μπροστά της στεκόμαστε «κλαρίνο» και χαιρετάμε, της αποδίδουμε τις πρέπουσες τιμές. Γιατί η σημαία έδωσε αγώνα ετών για να βρεθεί στον ιστό και να αποφύγει τα ξεφτιλίκια από τον κάθε «ασέβαστο» σαν και του λόγου σου.
Δεκάδων ετών. Ο Τότι είναι από 8 ετών στην ομάδα και από το 1992 ενεργό μέλος της. Ο Τότι έχει παίξει 750 παιχνίδια με τη Ρόμα. Είναι αρχηγός της για πάνω από 17 χρόνια. Ο κόσμος τον λατρεύει γιατί είναι «το δικό τους παιδί» με κάθε τρόπο που μπορεί ένας άνθρωπος να πετύχει κάτι τέτοιο. Το κατάλαβες καλά και στο παιχνίδι με την Παλέρμο, όπου επίσης αντιλήφθηκες ότι οι μέρες σου είναι μετρημένες. Δεν υπάρχει κανένας «εμφύλιος», είσαι εσύ εναντίον όλων. Αφού, όμως, τα γνωρίζεις όλα αυτά, γιατί έκανες όσα έκανες;
Γιατί πυροβόλησες τα πόδια σου κάνοντας κάτι τόσο ανόητο, όσο το να στρέψεις τους πάντες εναντίον σου; Είσαι μόλις 40 μέρες προπονητής της ομάδας και θέλεις κιόλας να φύγεις ή έχεις μήπως την αφέλεια να πιστεύεις ότι θα περάσει το δικό σου; Πίστεψες ότι επειδή το έκανε ο Γκαρσία, θα μπορούσες απλά να το συνεχίσεις; Μιλάμε για καθαρή χαζομάρα. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου συζητάει εδώ και τουλάχιστον μία πενταετία το «πότε θα σταματήσει ο Τότι» κι αυτός εκεί… να γράφει μ.ο. 35 εμφανίσεις τη χρονιά, με σημαντικά γκολ και ασιστς, όπως πάντα.
Εφόσον ο Τότι βρίσκεται στο ρόστερ, σημαίνει ότι γουστάρει ακόμα την μπάλα. Εφόσον ο Τότι είναι υγιής, σημαίνει ότι θέλει να πάιζει. Σημαίνει ότι δικαιούται, κατά μία έννοια, να πάιζει. Γιατί; Μα διότι αυτός «το έχτισε το μαγαζί» την τελευταία 24ετία. Το αγωνιστικό dna της Ρόμα είναι εν πολλοίς το dna του Τότι. Εσύ είσαι ο περαστικός από ‘κει. Και οφείλεις να γνωρίζεις ότι τις σημαίες πρώτα απ’ όλα τις σέβεσαι και δεν τις εκθέτεις.
Η Ιταλία, άλλωστε, έχει παράδοση σε τέτοιους παίκτες-σημαίες: Πάολο Μαλντίνι, Φράνκο Μπαρέζι, Τζουζέπε Μπέργκομι, Τζιάκιντο Φακέτι, Σάντρο Ματσόλα, για να αναφέρουμε τους πιο γνωστούς. Ποδοσφαιριστές που οι πρόεδροι των ομάδων τους (όπως χαρακτηριστικά έγινε στην περίπτωση του Μαλντίνι) τους άφησαν να επιλέξουν οι ίδιοι το πότε και κυρίως το πως θέλουν να σταματήσουν. Και καμία «σημαία» δεν θέλει να σταματήσει στον πάγκο ή στην εξέδρα. Και μόνο η ιδέα αυτή λογικό είναι να τους εξαγριώνει, γιατί είναι σαν να ακυρώνει τη ζωή τους όλη. Ειδικά όταν έχουν τα κότσια για να παίζουν, ειδικά όταν έχουν την αξία να το κάνουν, ειδικά όταν σημαίνουν τόσα πολλά σε τόσα επίπεδα για το σύλλογό τους.
Το ίδιο μας έχει δείξει και η ποδοσφαιρική ιστορία εκτός Ιταλίας. Όλοι οι «one-club men» τιμήθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή μέσα στο γήπεδο, πριν φτάσουν να βραβευθούν και να μνημονεύονται έξω απ’ αυτό: Ράιαν Γκιγκς, Κάρλες Πουγιόλ, Ζουλέν Γκερέρο, Τζέιμι Κάραχερ, Γιαν Κέλεμανς, Λουίς Αρκονάδα, Κλάους Αουγκεντάλερ, Τόνι Άνταμς, Ματ Λε Τίσιε, Σεπ Μάγιερ, Γκάρι Νέβιλ, Πολ Σκόουλς, Λεβ Γιασίν είναι μερικοί. Να βάλουμε και Ελλάδα μέσα; Γιώργος Κούδας, Κώστας Ιωσηφίδης, Γιάννης Γκούμας, Στέλιος Μανωλάς, Δανιήλ Παπαδόπουλος, Σταύρος Σαράφης, Γιάννης Βαλαώρας. Το ίδιο ισχύει για τους Σωτήρη Καϊάφα και Μαρίνο Σατσιά στην Κύπρο. Όλοι χαιρέτησαν τον κόσμο με τα εξάταπά τους λερωμένα, όπως το είχαν ονειρευτεί από μικρά παιδιά κι όπως άρμοζε στην καριέρα και την προσφορά τους.
Στο φινάλε, ο Τότι είναι πλέον το τελευταίο πραγματικό «τοτέμ» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πίσω του έρχονται μόνο οι Ντε Ρόσι (με 15 χρόνια στη Ρόμα), Μέσι και Ινιέστα (με 12 και 14 χρόνια στην Μπαρτσελόνα, αντίστοιχα), αλλά είναι ζήτημα αν ο ένας στους τρεις θα καταφέρει να αγγίξει την εικοσαετία. Τον Τότι, λοιπόν, και τους «Τότι» όλου του κόσμου που κοντεύουν να κλείσουν τα 40 αλλά νιώθουν ακόμα την ίδια κ@ύλα όταν πατάνε χορτάρι και ξέρουν τι να κάνουν με την μπάλα στα πόδια όσο ελάχιστοι, μόνο στενόμυαλοι άνθρωποι τους παγκώνουν για τοσο καιρό επειδή «πλέον είναι αργοί και μαρκάρουν με τα μάτια».
Κι αν ακόμα παραγνωρίζεις ή λησμονείς την καταγεγραμμένη ιστορία και τα συναισθήματα των Ρωμαίων «τιφόζι» απέναντι στον αρχηγό τους και νομίζεις ότι ο Τότι «κρατάει πίσω την ομάδα», κάνε το εξής: Μάζεψε τον Σαλάχ, τον Ντζέκο, τον Περότι, τον Πιάνιτς, τον Ελ Σαραουί, τον Φλορέντζι και όποιον άλλον θες και ρώτα τους: «Παιδιά, στη δύσκολη στιγμή του αγώνα ποιός πιστεύετε ότι πρέπει να έχει την μπάλα και να πάρει την ευθύνη;». Το ομόφωνο «Μα φυσικά ο Τότι, κόουτς» που θα ακούσεις είναι ο ιστός. Στην κορυφή του «κυματίζει» ο καπιτάνο. Και θα υποσταλεί όποτε το αποφασίσει ο ίδιος, όχι ο εγωισμός και οι εμμονές σου.
koolnews.gr
Αφήστε μια απάντηση