«΄Αργησα πολύ; Χίλια συγγνώμη. Ηρθε πολύς κόσμος σήμερα στο καμαρίνι. Δεν θα ήταν ευγενικό να τους αφήσω και να φύγω…»
Με το που εισβάλλει στο μικρό εστιατόριο δίπλα στον πολυχώρο «Αθηναϊδα» του Βοτανικού (στη σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» του οποίου πρωταγωνιστεί στο έργο «Νύφη κουράγιο» του Νίκου Μουτσινά), νιώθεις σχεδόν να σε ζαλίζει αυτή τη σαρωτική αύρα της γυναίκας ντυμένης στα λευκά. Της Ζωής Λάσκαρη που αποτέλεσε μαζί με τη Βουγüιουκλάκη και την Καρέζη την «Αγία Τριάδα» της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου και σήμερα, στα 72 της χρόνια, εξακολουθεί να πατάει στο σανίδι σαν την πρώτη της μέρα στο κουρμπέτι. Από πού να αρχίσεις να ρωτάς τη Ζωή για τη ζωή της;
«Θα πούμε κάτι ζουμερό για να ξεκινήσουμε;»
– Δεν συμφωνείτε ότι (από το 2003 που ιδρύσατε το θέατρό σας, τη σκηνή «Ζωή Λάσκαρη») κάνατε φέτος ένα άλμα να ανεβάσετε μετά από Πίντερ κι Αναγνωστάκη έργο του Νίκου Μουτσινά και μάλιστα την πρώτη σας κωμωδία;
«Αλήθεια, και τι δεν έχω κάνει σ’ αυτό το θέατρο! Ευαίσθητη Ισορροπία του Άλμπι (2003), Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη (2006), Άλμα Μάλερ του Ρον Χάρτ (2009), Ρόουζ του Μάρτιν Σέρμαν (2011) και Ωραία Xρόνια του Xάρολντ Πίντερ (2013). ΄Εκανα μεγάλους συγγραφείς, συνεργάστηκα με πολύ μεγάλους σκηνοθέτες. Εκλεισε ένας κύκλος, τα έκανα όλα και τώρα θέλω να γελάσω λιγάκι, είμαι σε ηλικία που θέλω να περνάω καλά. Και θέλω να μου ξαναγράψει έργο ο Μουτσινάς γιατί είναι πολύ καλός, ευφυέστατος και γρήγορος. Ναι, θέλω να ξανακάνω κωμωδία.
– Πότε ολοκληρώνεται η παράσταση;
«Θα παίζουμε μέχρι Κυριακή των Βαΐων»
– Του χρόνου θα ξαναανέβει το έργο;
Ναι.
– Θα ξαναεμπιστευόσασταν την κόρη σας, Μαρία Ελένη Λυκουρέζου – που για πρώτη φορά συναντιέστε μαζί της στη σκηνή – να παίξετε μαζί της σε παράσταση;
«΄Οποιος τη βλέπει καταλαβαίνει. Το παιδί δεν έχει τελειώσει θεατρική σχολή και νομίζεις ότι είναι πολλά χρόνια στο θέατρο. Αλλά δεν θέλω να μιλάω εγώ για την κόρη μου…»
– Η αποτυχία σας ενοχλεί;
«Για μένα η αποτυχία είναι το μεγαλύτερο μάθημα. Χωρίς αποτυχία δεν υπάρχουμε. Η αποτυχία είναι αυτή που σε κάνει γήινο να πατάς στα πόδια σου».
– Να ξεκινήσουμε από την αρχή, πριν γίνετε ηθοποιός στη γενέτειρά σας, τη Θεσσαλονίκη και στα Καλλιστεία του 1959 που αναδειχτήκατε Σταρ Ελλάς. Πως και πήρατε την απόφαση να λάβετε μέρος μόλις 15 χρονών;
«Α, αυτή δεν ήταν δική μου απόφαση. ΄Ηταν του θείου μου, του αδερφού του πατέρα μου. Του είπα μια μέρα “ο παππούς και η γιαγιά (σ.σ. εκείνοι τη μεγάλωσαν όταν από πολύ μικρή ηλικία έχασε τους γονείς της) είπαν ότι είμαι πολύ ζωηρή και θέλουν να με παντρέψουν. Εγώ θα φύγω από το σπίτι”. Κι έτσι ο θείος μου αποφάσισε να με πάει στα Καλλιστεία».
– Από μικρή επαναστατική…
«Γιατί να είναι στατικά τα πράγματα; Και γιατί να το πούμε επανάσταση όταν δεν συμβιβάζεσαι με κάτι;Γιατί είναι επανάσταση να μη θέλω να παντρευτώ 14 – 15 ετών; Τι λες καλέ; Όχι, όχι. Δεν το θεωρώ καν επανάσταση… Επαναστάσεις είναι άλλες πολύ πιο σοβαρές…»
– Και φεύγετε πάτε στην Αμερική…
«… και έρχεται ένα γράμμα από την Αθήνα που λέει “δεν είναι 18 χρονών αλλά 15,5”. Και με φωνάζουν και μου λένε ότι πρέπει να σηκωθείς να φύγεις… Και σηκώθηκα κι έφυγα. Πως τα έκανα αυτά; Είδες, όταν είσαι νέος; Δεν φοβάσαι τίποτα… ΄Εμεινα, όμως, στην Αμερική 2 χρόνια Πείσμωσα. ΄Εζησα ωραία: Εμπειρίες, πολλές εμπειρίες. Εκανα την πωλήτρια, έκανα διαφημίσεις για τσιγάρα και άλλα πολλά».
– Κι όμως γυρίσατε πίσω..
«Όταν έμαθα ότι θα ήταν το τελευταίο ταξίδι του “Πριγκίπισσα Φρειδερίκη” άλλαξα το εισιτήριό μου από αεροπορικό με το πλοίο και επέστρεψα. Αστα αυτά τώρα, τελειώσανε, πάμε παρακάτω…»
– Από το ’60 μέχρι σήμερα είναι λίγες οι θεατρικές σαιζόν που έχετε χάσει χωρίς να ανεβάσετε παράσταση…
«Όχι, κάτι έχω χάσει αλλά από δική μου απόφαση. Από το 2003 που ξεκίνησα στη σκηνή της “Αθηναϊδας” δεν έχω χάσει ούτε μια χρονιά».
– Πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό;
«Καλέ καθόλου. Η ζωή μου είναι αυτή. Εδώ στεναχωριέμαι που θα τελειώσει η παράσταση και δεν θα έχω να πάω στο καμαρίνι και να δω τους ανθρώπους που αγαπάω…»
– Δεν σας έχει κουράσει αυτή η καθημερινότητα τόσα χρόνια;
«Ελπίζω να πεθάνω στη σκηνή… Πως έχω τον άντρα μου και τα παιδιά μου; ΄Ετσι και το θέατρο».
– Πρωταγωνιστήσατε σε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της «χρυσής» εποχής του ελληνικού κινηματογράφου σε όλα τα είδη (κωμωδία, κοινωνικό δράμα, μιούζικαλ). Κρατήσατε, ωστόσο, μια απόσταση από τον κινηματογράφο επί της ουσίας από το ’82 μέχρι σήμερα.
«Ποιον κινηματογράφο;»
– Το σινεμά.
«Ποιο σινεμά; Υπάρχει; Κοίταξε, ας μη κοροϊδευόμαστε. Μετά το Φίνο τελείωσε η ιστορία. Βέβαια ήρθαν κάποιοι σκηνοθέτες, κάποιοι καλύτεροι, κάποιοι χειρότεροι αλλά το story πρέπει να έχει αρχή μέση και τέλος κι όχι αυτά τα ψυχοβγαλτικά του κάθε σκηνοθέτη. Ναι, έκανα μια συμμετοχή σε ταινία του Καρυπίδη (σ.σ. η ταινία «Αναμέτρηση του 1982) κι αυτό ήταν. Κοίταξε να δεις αγαπούλα μου. Το σημαντικότερο πράγμα είναι η διανομή. Ο ηθοποιός άμα τη εμφανίσει του το 50% πρέπει να πείθει ότι είναι ο ρόλος. Ποιο σινεμά σήμερα; Εχουν την Ολια Λαζαρίδου και τη Θέμις Μπαζάκα. Εγώ είμαι λίγο εξτραβαγκάντ…»
– Λέτε, λοιπόν, ότι η διανομή είναι η μεγαλύτερη παθογένεια του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου;
«Όχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί οι σκηνοθέτες που κάτι θέλουν να πουν και δεν μπορείς να το καταλάβεις. Βγήκα πρόσφατα από ένα σινεμά κι έδινα χαστούκια στον εαυτό μου: “Μα είσαι ηλίθια; Τι στο καλό θέλει να πει αυτός ο άνθρωπος κι εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω;” Ο Φίνος έκανε 14 ταινίες το χρόνο με φοβερά μηχανήματα, με τρομερή διανομή, ήταν από πάνω από τα γυρίσματα κι αν δεν του άρεσε κάτι το άλλαζε… Δεν είχε καμία βιομηχανία από πίσω του όπως έχει ειπωθεί. Πολύ στεναχωριέμαι γ’ αυτούς τους ελεύθερους σκοπευτές που κάνουν τους σκηνοθέτες κι έφυγαν από το Φίνο και δεν λένε τίποτα γι’ αυτόν… Δεν έχω ακούσει μια φορά να τον ευγνωμονούν για ό, τι έμαθαν σ’ αυτόν».
– Εσείς επιμένετε ότι οφείλετε την καριέρα σας στο Φίνο;
«Ναι, επιμένω και το λέω: Οφείλω να πάντα στο Φίνο. Μα αυτή είναι η καριέρα μου. Ο Φίνος με καθιέρωσε, ο Φίνος πρόσεχε τους ρόλους μου. Ο Φίνος κοίταζε τη σκηνή κι αν κάτι πήγαινε στραβά έλεγε: “Ξανά η σκηνή”. Ασε που μου έμαθε να θέλω να είναι τα πράγματα τέλεια. Το είχε, βέβαια, και η κούτρα μου… Αλλά εκεί εκπαιδεύτηκα. Τώρα κάνεις ένα σίριαλ και σου λένε: ‘Ελα, δεν πειράζει, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος”. Εγώ στεναχωριέμαι διότι ξέρω ότι καταλαβαίνει ο κόσμος…»
– Δεν φύγατε από το Φίνο ποτέ;
«Ποτέ».
– Σας έγιναν καλές προτάσεις;
«Ναι, μια μεγάλη πρόταση. Δεν έφυγα όμως».
– Με πολλά χρήματα;
«Γιατί πας τώρα στα φτηνά εσύ; Το θέμα ήταν τα χρήματα; Ο Φίνος ήθελε να με υιοθετήσει. Τον θεωρούσα οικογένειά μου. Του είπα ότι δεν θέλω να με υιοθετήσει. Και μου είχε πει ότι θα έχω το κλειδί και θα μπαίνω και θα βγαίνω όποτε θέλω από το σπίτι του. Τα χρήματα ήταν το θέμα; Θα έκανα εγώ αυτά που έκαναν κάποιοι άλλοι που έφυγαν από το Φίνο και επέστρεφαν να τον εκβιάσουν να πάρουν περισσότερο μεροκάματο; Δεν είμαι αυτός ο τύπος. Ο Φίνος ήταν για μένα τα πάντα. Και του οφείλω τα πάντα. Σήμερα ο Θεός έχουν γίνει τα φράγκα. Που είναι οι φιλίες; Θυμάμαι περνούσαμε με το τίποτα τότε. Βέβαια έχουμε να πληρώσουμε τόσα. Πως μας έκαναν έτσι Θεέ μου…»
– Κάνατε ταινίες που έσπασαν το κατεστημένο. Δεν ήσασταν μόνο το καλό κορίτσι αλλά η δυναμική και η μοιραία γυναίκα…
«Ναι, επειδή ο Φίνος είχε την Αλίκη με τέτοιο προφίλ ήθελε κάτι άλλο από μένα. Θυμάμαι έκανα δοκιμαστικό και ο Φίνος είπε με τη μία: “Αυτή θέλω να είναι πρωταγωνίστρια στον Κατήφορο”. Και να μην μπερδευόμαστε: Αν δεν υπήρχε Φίνος ούτε ο Δαλιανίδης θα υπήρχε. Ο Δαλιανίδης ήταν υπάκουος στο Φίνο. Μπορεί να έκανε κάτι πισώπλατα αλλά δεν το “περνούσε” γιατί ήταν ο Φίνος εκεί. Ο Φίνος ήταν για μένα η αρχή, η μέση και το τέλος».
– Θα ήθελα να μου λέγατε και δυο λόγια για τις άλλες δυο μεγάλες του Φίνου, την Αλίκη και τη Τζένη
«Η Αλίκη πραγματικά μου λείπει ακόμα πάρα πολύ. Καμία σχέση με αυτό το κορίτσι που πιστεύουν ότι ήταν η Αλίκη. Ηταν ένα ανασφαλές, τρυφερό και σπουδαίο άτομο.
– Μη μου πείτε ότι δεν είχατε ανταγωνισμό…
«Με την Αλίκη; Ποτέ! Είμασταν κολλητές. Διότι εγώ σεβάστηκα ότι εκείνη ήταν “καριερίστα”. Εγώ δεν ήμουν. Εγώ ντρεπόμουν να πω για τις ταινίες μου…Εβλεπα μια γυναίκα 10 χρόνια πιο μπροστά από εμένα, που είχε κάνει όλες αυτές τις υποχωρήσεις για να κάνει την καριέρα της τις οποίες εγώ δεν έκανα ποτέ. Τι να λέμε για την Αλίκη; Αφιέρωσε όλη τη ζωή της εκεί».
– Η Τζένη κυρία Λάσκαρη;
«Με τη Τζένη δεν έκανα τόσο πολύ παρέα. Για μένα ήταν πολύ μεγάλη κωμικός αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα στη ζωή της… Κάποια πράγματα που την πήγαν πολύ πίσω».
– Σήμερα υπάρχουν τέτοιου βεληνεκούς σταρ;
«Τι είναι σταρ; Αυτό που εκπέμπει κάποιος άνθρωπος κι η “βαρύτητα” που φέρει. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε λάμψη. Υπάρχει προσωπικότητα. Ναι, υπάρχουν καλοί ηθοποιοί. Υπάρχουν ωραίες γυναίκες. Αλλά…. μίζερα πράγματα. Δεν εκπέμπουν τίποτα»
– Τις επιλογές στη ζωή και την καριέρα τις πήρατε βασισμένη στο ένστικτο, τη λογική, την καρδιά;
«Ότι μου κατέβαινε στην κούτρα μου. Καταρχάς, η καριέρα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενό μου. “Καριερίστρια” δεν υπήρξα ποτέ. Δεν με αφορούσε κι ούτε και με αφορά. Δεν κυνηγούσα καμία καριέρα. Δεν χαλάλισα τη ζωή μου για καμία καριέρα».
– Αν ξαναγυρνούσε το ρολόι και ξαναζούσατε τη ζωή σας, θα κάνατε κάτι άλλο;
«Όχι καλέ… Μια χαρά καμωμένα όλα. Είναι σοφός Αυτός, ξέρει τι κάνει. Μια χαρά. Εκατό ζωές έχω ζήσει».
– Εχετε πει πιο πολλά όχι από ναι..
«Τα όχι σου φτιάχνουν τη ζωή σου, όχι τα ναι…Τα όχι σου φτιάχνουν τη διάρκεια. Εκ των υστέρων το καταλαβαίνεις…»
– Εχετε κάνει και μια Επίδαυρο. Τρωάδες. Κακογιάννης το 1996…
«Αυτό ήταν από τα αναπάντεχα. Ημουν στο κρεββάτι 12 η ώρα τη νύχτα. Και ξαφνικά με παίρνει στο τηλέφωνο ο Κακογιάννης και μου λέει: “Θέλεις να κάνεις την Ωραία Ελένη στα Τρωάδες;” Παρ’ ότι δεν ήταν ποτέ το ζητούμενό μου η Επίδαυρος έγινε κι αυτό. Εγώ πιστεύω αν δεν κυνηγάς πράγματα σου’ ρχονται».
– Θα ξανακατεβαίνατε στην Επίδαυρο;
«Κοίταξε, ποτέ μη λες ποτέ αλλά δεν με ενδιαφέρει να κατέβω στην Επίδαυρο. ΄Αλλωστε εγώ δεν έχω μεγάλο … για να κατέβω στην Επίδαυρο όπως θα ήθελε ο Γιαν Φαμπρ
– Δεν είναι πια στο τιμόνι του Φεστιβάλ, παραιτήθηκε.
«Το ξέρω, ευτυχώς…»
– Δεν ξαναπαίξατε στην Επίδαυρο διότι δεν σας ξαναπροσκάλεσε κανείς;
«Ναι, δεν μου ξαναείπε κανείς κι ευτυχώς. Αυτό που έκανα ήταν αρκετό. Μα η Λαμπέτη, ο Χορν, δεν έκαναν ποτέ Επίδαυρο…»
– Δέχεστε ότι είστε η τελευταία μεγάλη ντίβα του θεάτρου της σόου -μπιζ;
«Κοίταξε, το ντίβα είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Μια από τις λίγες τελευταίες των Μοϊκανών, ας το πούμε έτσι καλύτερα διότι υπάρχει και η Νόνικα (Γαληνέα). Αλλά αυτός ο κύκλος έχει κλείσει. Κι απορώ γιατί έχω μείνει εγώ εδώ κι έχουν φύγει όλοι οι άλλοι…»
– Πως καταφέρατε τόσα χρόνια να είστε στις επάλξεις;
Με τη σιωπή και την αγωγή και την εκτίμηση που πρέπει να έχω στον εαυτό μου…
– Θα λέγατε ναι σε κάποια πρόταση στην τηλεόραση κυρία Λάσκαρη;
«Όχι, το λέω αμέσως. Γιατί είμαι πολύ μεγάλη για να κουράζομαι 12 ώρες σ’ ένα πλατό».
– Είναι αλήθεια ότι αρνείστε να κάνετε life style φωτογραφήσεις την περίοδο της κρίσης;
«Αλήθεια είναι. Τι θα παριστάνω για πες μου; Για ποιο λόγο να κάνω; Σε μια εποχή που ο κόσμος πεινάει…»
– Προσφυγικό ή κρίση; Τι από τα δυο είναι κατά τη γνώμη σας πιο σοβαρό;
«Και τα δύο… Τι δουλειά έχουν να μας έχουν κλείσει τα σύνορα οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι – δηλαδή επί της ουσίας να είμαστε εκτός Σένγκεν – και να πληρώνουμε τη νύφη; Πιστεύω ότι υπάρχει σχέδιο ανακατανομής των Βαλκανίων. Πως βρεθήκαμε τα σύνορα της Ευρώπης να είναι τα Σκόπια, η Αλβανία και η Βουλγαρία κι εμείς να είμαστε απ’ έξω… Προβληματίζομαι…»
– Σας τρομάζει η κατάσταση αυτή;
«Δεν με τρομάζει τίποτα. Είμαι έτοιμη να παλέψω για τη χώρα μου. Απλώς μπαίνω σε σκέψεις για τα μεγάλα παιχνίδια στην σκακιέρα. ΄Εχουν δει τόσα πολλά τα μάτια μου…»
– Η κρίση σας έχει αγγίξει;
«Εχει γίνει μια μεγάλη ανατροπή στη ζωή μου. Αλλά το ζητούμενο είμαι εγώ και η οικογένειά μου; Τι θέλεις να μας πουν; Να τα μας, μιλάει τώρα και η Λάσκαρη; Το θέμα είναι τι έχει συμβεί στον ΄Ελληνα».
– Και στο θέατρο τι αντίκτυπο πιστεύετε ότι έχει η κρίση;
«Τι να σου πω… Ο Ελληνας όπως ψηφίζει έτσι πάει στο θέατρο. ΄Εχει ανάγκη το παραμύθι…Εμένα σαν άντρας σ’ αυτή την κυβέρνηση με τρελαίνει ο Παππάς. Είναι πολύ ωραίος. Εκπέμπει κάτι. Αυτόν θέλω να τον συναντήσω να του πω μερικά πράγματα…»
– Υπάρχει κάποιος ρόλος που θέλετε να παίξετε και δεν έχετε καταφέρει;
«Ε όχι δα. ΄Ελα καλέ. Σιγά και μην έχω απωθυμένο ρόλου. ΄Ότι ήταν να το κάνω το έκανα. Ποτέ δεν είχα το “Α, να παίξω αυτό το ρόλο”. Πόσο γελοία θα ήμουνα! Συνεργάστηκα με τους καλύτερους σκηνοθέτες που υπάρχουν. Κι είμαι ευτυχής γιατί πήρα από τον καθένα πάρα πολλά. Κακογιάννης, Βολανάκης, Βουτσινάς, Σαπίρο, Τσακίρης. Είμαι γεμάτη…»
– Είπατε πριν ότι δεν σας τρομάζει τίποτα. Ούτε ο χρόνος που περνάει;
«΄Όχι. Το μόνο που με τρομάζει είναι ο θάνατος διότι ξέρω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα. Αλλά ελπίζω να αργήσει…»
– Τη λέτε την ηλικία σας;
«Βέβαια, είμαι 72 ετών. ‘ Ακου τώρα! Γιατί να μην την πω; Αισθάνομαι, όμως, 15. Αλλά ό,τι χρειάζεται να βοηθήσω το χρόνο θα το κάνω».
– Τι εννοείτε δηλαδή; Botox, πλαστικές;
«Βέβαια. Ότι χρειάζεται να κάνω θα το κάνω. Όλα αγάπη μου. Τελείωσε. Όλα σου λέω. Αρκεί να μην παραμορφωθώ. Δεν θέλω να δω τον εαυτό μου σαν μερικές που βλέπω και τις λυπάμαι. Εγώ είμαι η Ζωή Λάσκαρη. Απρόβλεπτη και πάρα πολύ καλός άνθρωπος».
– Είστε μια γυναίκα επίσης που πόθησε όλη η Ελλάδα μια εποχή…
«Δικαίωμά τους ήταν. Εγώ ήμουν τόσο ερωτευμένη κάθε φορά που ήμουν με κάποιον, ώστε δεν με αφορούσε. Εχω ερωτευθεί πάρα πολλές φορές, έχω κλάψει, έχω συρθεί αν θέλεις κι είμαι γεμάτη και πανευτυχής. Διότι αν δεν ερωτευθείς πολύ έχεις χάσει τη ζωή… Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι να “μπεις μέσα με τα μπούνια”. Κι όταν φοβάσαι, τότε άστα να πάνε… Η ζωή είναι δική σου, σου ανήκει και μια φορά ζεις. Εκτός αν προσβάλλεις κάποιον. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα πει ο ένας ή ο άλλος αρκεί που δεν πρόσβαλλα κανέναν».
– Θα μου μιλήσετε για μερικούς απ’ αυτούς;
«Τι θες ονόματα; Αυτό είναι αδύνατον αγάπη μου. Ότι ξέρεις, ξέρεις. ΄Αλλωστε τι σημασία έχει; Τους ερωτεύτηκα όλους πάρα πολύ. Τους ερωτεύτηκα όλους για θάνατο. Ημουν ερωτιάρα. Μ’ αρέσουν αυτά. Κι έτσι γέμισα και δεν έχω αποθυμένα. Για μένα δεν ενδιαφέρεσαι; Ποιοι ήταν αυτοί τι σε νοιάζει; Εμπαινα στα κάρβουνα, καιγόμουν, και μ’ άρεσε. Αυτό δεν σου φτάνει;»
– Εχει ηλικία ο έρωτας;
«Εγώ πιστεύω ναι. Αλλιώς λειτουργείς όταν είσαι πολύ νέος. ΄Όταν έρθει η πείρα και η εμπειρία δεν είναι ότι δε θες αλλά το βλέπεις και ξέρες ότι δεν μπορεί να γίνει. Δηλαδή εγώ τώρα στα 72 μου τι να ερωτευθώ; Να μπω σε περιπέτεια όταν έχω έναν άνδρα που λατρεύω; Γιατί;»
– Πείτε μου για τον άντρα σας τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο
«Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Μοναδικός. Και ξέρεις στην αρχή δεν ήθελα να παντρευτώ – είχα κάνει έναν αποτυχημένο γάμο κι είχα περάσει άσχημα…»
– Αυτό το απίστευτο κορμί που έχετε ακόμα για την ηλικία σας, πως το διατηρείτε;
«Είμαι μεγάλη τεμπέλα. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάνει γυμναστική. Κάποια στιγμή ακολούθησα μια διατροφή όταν είχα πάρει λίγα κιλά. Πήγα σε μια διατροφολόγο και μου άλλαξε το μεταβολισμό χωρίς να με ζορίσει ή να μου στερήσει τίποτα διότι μ’ αρέσει να πίνω το κρασάκι μου μετά το θέατρο. Τρώω τα πάντα και απορώ πως και οι δυο μου κόρες λατρεύουν τη γυμναστική».
– Ησασταν καλή μητέρα; Προλαβαίνατε να μεγαλώσετε τις κόρες σας;
«Αγάπη μου στην αγάπη προλαβαίνεις τα πάντα. Αν θες, προλαβαίνεις».
– Ποια περίοδο της ζωής σας θέλετε να ξαναζήσετε;
Καμία. Μια χαρά τα έζησα όλα. Περιμένω τα επόμενα. Που ξέρεις; Μπορεί να είναι καλύτερα…
Η εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη της Ζωής Λάσκαρη στο TheTOC παραχωρήθηκε τον Απρίλιο του 2016.
Ολες οι φωτογραφίες είναι από την προσωπική σελίδα της Ζωής Λάσκαρη στο Facebook.
Αφήστε μια απάντηση